KOLEKCJA BRONI PALNEJ

Sztucer Kozienicki to pierwszy karabin polskiej konstrukcji, seryjnie produkowany w Fabryce Broni w Kozienicach w latach 1790-1794. Przeznaczony dla piechoty wojska polskiego. Był to jednostrzałowy, skałkowy sztucer o gwintowanej lufie. Decyzję o jego produkcji podłął Sejm Czteroletni na wniosek Tadeusza Kościuszki. Sztucer wykorzystywano w czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792 roku oraz insurekcji kościuszkowskiej. Wyprodukowano 500 egzemplarzy tej broni. Jedyny do dziś zachowany sztucer znajduje się w Muzeum Wojska Polskiego.

Francuski gładkolufowy, ładowany odprzodowo karabin skałkowy powstał jako broń regulaminowa w 1777 roku i był podstawowym karabinem armii francuskiej do lat 30 XIX wieku. Zamek karabinu składał się z kurka, w którym umieszczony był krzemień. Kurek opadając na kszesiwo powodował iskrę, która zapalała proch na panewce. Płomień z panewki poprzez otwór zapałowy z boku lufy zapalał w komorze ładunek prochowy. Karabin w ulepszonej w 1801 roku wersji AN IX był na wyposażeniu sprzymierzonej z Napoleonem armii Księstwa Warszawskiego.

Karabin powtarzalny produkcji rosyjskiej i radzieckiej, którego twórcą był oficer carski Siergiej Mosin. Broń wzorowana była na konstrukcji belgijskiej Leona Naganta. Karabin ten kilkakrotnie poddawano modernizacji i ze zmianami produkowano w latach 1890-1948. W okresie II RP zdobyczne Mosiny ze składów carskich i wojny polsko - bolszewickiej, w ramach ujednolicania broni i amunicji przerabiano, zmieniając kaliber do 7,92 mm amunicji Mausera. Mosin z celownikiem optycznym był bronią snajperów - Simo Häyhä i Wasilija Zajcewa.

Niemiecki karabin powtarzalny, odtylcowy z 5 nabojowym magazynkiem. Był podstawową bronią Wehrmachtu.  
W 1929 roku pojawiła się jego polska wersja. Karabin ten  produkowany był od 1930 roku w Państwowej  Fabryce Broni w Radomiu, gdzie do wybuchu II wojny światowej wyprodukowano blisko 250 tysięcy egzemplarzy tej broni. Karabin Mauser był jednym z najlepszych karabinów pierwszej połowy XX wieku. Konkurował z innymi karabinami II Wojny Światowej, takimi jak rosyjski Mosin - Nagant czy brytyjski Lee-Enfield.

Karabin konstrukcji polskiego inżyniera, Józefa Maroszka, wyposażony w magazynek 10 nabojowy, charakteryzował się wysoką celnością, dużą niezawodnością oraz prostotą obsługi. Prace nad karabinem rozpoczęły się w latach 30-tych XX wieku. W 1938 roku prototyp został przetestowany, a latem 1939 roku wyprodukowano serię informacyjną w ilości ok. 150 egzemplarzy, która trafiła do jednostek. Wybuch wojny uniemożliwił produkcję seryjną karabinu. Jeden z nielicznych, ocalałych egzemplarzy znajduje się w Muzeum Wojska Polskiego.

Brytyjski karabin powtarzalny z 10 nabojowym magazynkiem. Był regulaminową bronią żołnierzy brytyjskich. Łącznie wyprodukowano około 14 milionów egzemplarzy karabinów Lee-Enfield we wszystkich jego wersjach. Modele No.1 Mk.III oraz No.4 stanowiły podsawowe wyposażenie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Karabin Lee-Enfield towarzyszył żołnierzom 2 Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Andersa w kampani włoskiej i w trakcie bitwy o Monte Cassino.