Tak więc brak ogromnych funduszy dla prawdziwego miłośnika dworu, nie będzie przeszkodą. Dwór może mieć i 120 i 1200m2, może mieć na podłogach marmury, lub sosnowe deski, wreszcie może być umeblowany mahoniowymi XVIIIw antykami, lub stylowymi kopiami z początków XXw.

Dziś nikt nie wyobraża sobie dworu polskiego bez tradycyjnych, centralnie usytuowanych na elewacji frontowej dwóch albo czterech kolumn podpierających klasycystyczny fronton. Jeszcze w XVII wieku nie było to jednak takie oczywiste.

Mimo oczywistego pierwszego wrażenia, książka nie jest typowym albumem pełnym zdjęć. Choć tych jest w nim oczywiście najwięcej. Jedno jest pewne – winna ona znaleźć się w domowej bibliotece wszystkich osób budujących dwory, remontujących istniejące lub po prostu interesujących się nimi na co dzień.

Artur Sudak to współczesny artysta malarz. Choć muszę przyznać, że z jego obrazów nie da się odczytać tej naszej współczesności. Przedstawiają one zapomniane sytuacje, sceny rodzajowe, martwą naturę oraz architekturę. Tę ostatnią w większości reprezentują polskie dwory i to jej głównie poświęcimy uwagę.

Józef Chełmoński to malarz znany wszystkim doskonale z takich obrazów jak przedstawiający bitwę z czasów Konfederacji Barskiej „Kazimierz Pułaski pod Częstochową” czy dzieł, których tematem są rozmaite scenki rodzajowe, a także słynnych, końskich „czwórek” i „trójek”. Warto pamiętać, iż spod pędzla tego artysty wyszły również dwa wizerunki dworów polskich.

Choć Włodzimierz Tetmajer malował głównie wiejskie sceny rodzajowe, pejzaże oraz polichromie kościelne; to wśród dzieł przez niego namalowanych odnaleźć możemy dwa obrazy przedstawiające dwór polski.

Tradycyjną i najczęściej stosowaną bryłą dworu jest forma czworograniasta. Z historii architektury dworkowej moglibyśmy przytoczyć oczywiście wiele odstępstw od tej zasady, jednak dla nas najważniejszy w rozważaniach jest zawsze punkt wyjścia, a raczej tak jak w tym wypadku - wejścia w dane zagadnienie.

Już za życia malarki jej realistyczno-impresyjna sztuka uważana była za należącą do przeszłości...

Powiadają niekiedy recenzenci o albumach, że to zbiory wybitnych, wyjątkowych, niepowtarzalnych fotografii. Zawsze kiedy przeglądam album Stanisława Markowskiego, nachodzi mnie refleksja, że to niewiarygodny zbiór... codziennych, zwykłych zdjęć.

Projekt, plan dworu czy też jego forma, jak pisał w XVII wieku jeden budowniczy¹,  Wprzód powszechne reguły wspomnę de compartitione, która największa i najpotrzebniejsza część inwencyjnej i formy budynku i w której wszytka zawisła wygoda.
Compartitionem, to znaczy umiejętnym i rozsądnym podzieleniem budynku na poszczególne pomieszczenia. W XVII wieku obowiązywało odnośnie tego dziewięć zasad.

Obrawszy miejsce do budynku, więc już gotuj co prędzej materyją. Ale rzeczesz, jaką? Odpowiadam, jeżeli podług zwyczaju polskiego – drzewo. Tym najwięcej budujemy, ale, moim zdaniem, źle i nieuważnie; częścią dla nietrwałości, częścią dla niebezpieczeństwa. Gdyż dom drewniany (jak mówią) jest stos drew dobrze ułożony. Więc i koszt, gdyby do rachunku przyszło, niewielą większy jest w murowaniu, zwłaszcza gdzie kamień jest bliski, zwłaszcza na jedno piętro, zwłaszcza gdy mury nazbyt nie szerokie. Ale że zwyczajnie Polacy lubią bez wszelkich zawodów i prętko budować i o drzewianych budynkach mówić będę.

Ilość tak zwanych „gotowych projektów” nawiązujących do stylu dworkowego rośnie z roku na rok. Zdaje się więc, że nazywanie tego zjawiska zdawkowo „modą” nie do końca odpowiada prawdzie. Moda przemija. I powraca. I znów przemija. W przypadku zjawiska, o którym mowa odpowiedniejsze byłoby raczej stwierdzenie, że na naszych oczach rodzi się kolejny styl architektoniczny nawiązujący w sposób bezpośredni do tradycji i historii naszego narodu.

Niegdyś dwór szlachecki naturalnie wpisany był w polski krajobraz. Jako główna siedziba właścicieli ziemskich pojawiał się na wszystkich terenach Rzeczypospolitej Obojga Narodów już od połowy XVII wieku. Rezydencjonalny, zakorzeniony w polskiej tradycji architektonicznej budynek, był jednak zawsze czymś więcej niż tylko domem mieszkalnym. Otoczony infrastrukturą gospodarczą, parkiem i charakterystycznym klombem dwór polski był prawdziwym ośrodkiem szlacheckiej kultury, obyczaju, centrum kultywowania tradycji rodowych oraz narodowych i w całościowym rozrachunku ostatnim bastionem walki o wolność Ojczyzny. Tak było do 1945 roku.

Wolumin to wyjątkowy, piękny i specyficzny na tyle, by zrecenzować w pierwszej kolejności.  Bez wątpienia powinien on  trafić w ręce zainteresowanego jeszcze przed rozpoczęciem budowy własnego dworu. „Krótka nauka budownicza dworów, pałaców, zamków podług nieba i zwyczaju polskiego” to swoisty opis techniczny do XVII – wiecznego projektu.

W 2008 roku wydawnictwo „Graf_ika” wypuściło na rynek ekskluzywne, jednotomowe wydanie reprintu „Dworów Polskich…”. Przypadek sprawił, że w moje ręce trafił jeden z egzemplarzy tego jedynego w swoim rodzaju zbioru fotografii, z których wiele przedstawia dwory z moich rodzinnych okolic. Niejednego wieczora powracałem do tych zdjęć z tęsknotą w sercu, by pewnego dnia po prostu... wyruszyć śladami mistrza Leonarda.

W tym roku prócz stulecia odzyskania niepodległości obchodzimy stulecie utworzenia polskiego lotnictwa wojskowego. Z tej okazji wykonaliśmy repliki odznak wszystkich lotniczych pułków z okresu II RP!

Tradycyjnie już - bo drugi rok z rzędu pokazaliśmy się na poznańskim Zlocie Kolekcjonerów Broni organizowanym w forcie VI! Choć nie występowaliśmy w formie takiej jak większość kolekcjonerów i nie można było u nas zobaczyć najróżniejszych rodzajów broni, od pistoletów skałkowych do najnowszych wersji karabinów maszynowych to jednak zaprezentowaliśmy wiele innych naszych kolekcji cieszących się na zlocie równie wielką popularnością. Można było zobaczyć na żywo miniaturowe karabiny, szable oraz broń drzewcową, Polskie Orły Wojskowe, kokardy narodowe, wpinki, ryngrafy oraz biżuterię z tytanu. Do tego dla najmłodszych pojawiła się mała, klockowa armia oraz inne okolicznościowe atrakcje! Mamy nadzieję, że w przyszłym roku zobaczymy się po raz trzeci :-)

W lutym bieżącego roku dołączyliśmy do coraz okazalszej listy darczyńców ekspozycji przeznaczonej dla gabloty pamiątkowej usytuowanej w Szkole Podstawowej im. Powstańców Styczniowych w Uniecku. Cieszymy się, że w choć tak skromny sposób mogliśmy się przyczynić do popularyzowania wiedzy o Powstaniu Styczniowym wśród najmłodszego pokolenia Polaków! Poniżej kilka fotografii.

Z radością informujemy, że nasz sklep objął swoim patronatem cykl powieści ukazujących się pod szyldem sagi polskiej! Pod koniec lutego ukazała się druga część powieści Dwór w Czartorowiczach. Recenzję książki opublikowaliśmy na portalu Budujemy Dwór w tym miejscu.

Saga dostępna jest w naszym sklepie w tym miejscu.

W tym roku minie pięć lat odkąd w Manufakturze Stylowy Dwór uszyliśmy naszą pierwszą Kokardę Narodową. Taka mała rocznica! Ciężko mi dziś zliczyć, ile uszyliśmy w tym czasie tradycyjnych kokard w formie rozetki, ale było ich całkiem sporo. Równie ciężko jest mi zliczyć, ile razy w tym czasie musiałem wyjaśniać, że nasza Kokarda Narodowa z Orłem z 1919 roku jest poprawna heraldycznie! Mnogość dyskusji już od dawna skłaniała mnie do usystematyzowania informacji, jakie o Kokardach Narodowych udało mi się zdobyć oraz opublikowania ich w jednym miejscu. Zawsze coś stawało na przeszkodzie by się tym zająć, jednak w tym uroczystym roku - na stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości (taka duża rocznica!) postanowiłem dla Was i dla siebie podjąć przysłowiową rękawicę.