Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami, Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny, Dziś was rzucam i dalej idę w cień – z duchami – A jak gdyby tu szczęście było – idę smętny. Nie zostawiłem tutaj żadnego dziedzica. Ani dla mojej lutni, ani dla imienia; -Imię moje tak przeszło jako błyskawica. I będzie jak dźwięk pusty trwać przez pokolenia.
J.Słowacki. „Testament mój”, fragment

Nie zmieniło się i drga jeszcze w piersiach
waszych to serce Ojczyźnie najpierw żyjące,
a nigdy nie umierające; a to serce nie pozwoli,
aby w zupełną niepamięć iść miała ta Ojczyzna,
aby jej pamiątki zagłodzone były, aby jej imię
hańbą okryte zostało.

Jan Chrzciciel Albertrandy¹

Z lubością i dla pokrzepienia serc odwiedzamy Żelazową Wolę, nie ma więc powodu by z Kąśną mogło by być inaczej. Kąśna miała być domem Paderewskich na stałe, gdyż znaki na niebie i ziemi mówiły, że sprzeczności i konflikty między mocarstwami Europy doprowadzą do wojny światowej, która przyniesie w końcu Polakom wymarzoną i wyśnioną niepodległość. W roku 1919 w traktacie wersalskim będzie widniało nazwisko „Paderewski” sygnujące wskrzeszenie Polski. Ten podpis Paderewskiego posiadał wielką symboliczną wartość – znaczył tyle bowiem co „wskrzeszam” po Reytanowym „nie pozwalam” (na rozbiór Polski). Przemówienie radiowe z 1939 w obliczu nowego rozbioru Polski to następny znak-dowód na to, że Jan Ignacy Paderewski był polskim mężem opatrznościowym, choć w II Rzeczpospolitej okrzyczanym nieudolnym premierem. Paderewscy nie rodzą się jednak codziennie, i nie zawsze sam naród jest dojrzały by rozpoznać ich wielkość.

Na podróżniczej trasie Leonarda Durczykiewicza w 1912 roku znalazł się między innymi pałac w Uzarzewie. Leżący na ówczesnych ziemiach powiatu poznańskiego wschodniego i liczący 825 hektarów majątek ziemski, którego częścią był oczywiście pałac należał w tamtym czasie do Józefa Żychlińskiego. Majątek w posiadaniu rodziny znajdował się już od kilku pokoleń, a budynek, który Durczykiewicz uwiecznił na fotografii został wybudowany przez ojca ówczesnego właściciela, również Józefa.

Dwór już nie istnieje, został zniesiony z powierzchni ziemi przez wydarzenia II wojny światowej. Jednakże w życiu kulturalnym narodu polskiego jest to miejsce bardzo ważne, gdyż to tu właśnie 2 maja 1819 urodził się późniejszy organista kościoła Św. Jana w Wilnie, kompozytor i twórca opery narodowej, Stanisław Moniuszko. Jedynym chyba istniejącym wizerunkiem dworu w Ubielu jest rycina Napoleona Ordy przedstawiająca piękny krajobraz z okolic Mińska – folwark i dom – siedzibę ziemiańskiej rodziny Moniuszków herbu Krzywda. W części centralnej znajduje się portyk wsparty dwiema kolumnami łączącymi parter z poddaszem. Z poddasza budowniczowie wyodrębnili balkon, który pozwalał domownikom na lepsze rozpoznanie walorów tej pięknej okolicy. Dwór jest bardzo proporcjonalny i symetryczny – ma po trzy okna po każdej stronie portyku. Prawdziwą ozdobą dworu stanowi mansardowy dach, wynalazek francuski, bardzo w polskiej kulturze budowlanej popularny.

Koszuty, powiat średzki, własność Witolda Kosińskiego, herbu Rawicz. Od roku 1750 jest majątek ten bez przerwy w posiadaniu rodziny Maryi z Rekowskich Kosińskiej [Zmarła w roku 1911]. – Obszerny dwór zbudowany został w roku 1567 przez nieznanego architekta. – Tu przebywał kilka lat w gościnie Michał Kuszel, pułkownik czwartego pułku wolnych strzelców z roku 1830-31. Zmarł też tutaj w roku 1856, a wdzięczni rodacy wystawili mu drogą składek na cmentarzu przy istniejącym tu dotychczas drewnianym kościółku, pochodzącym z drugiej połowy 16.wieku, piękny pomnik, wyobrażający złamaną marmurową kolumnę.