Skarby Kultury i Literatury Polskiej

Dolny Śląsk to część historycznej krainy Śląska, położona w południowo-zachodniej Polsce nad środkową Odrą. W drugiej połowie XIX wieku berliński księgarz i wydawca Alexander Dunker i jego zespół rysowników opracował 960 widoków siedzib arystokratycznych, w tym 227 to rezydencje śląskie. Liczba 227 wiejskich siedzib arystokracji śląskiej, to liczba oznaczonych przez Dunckera domów, dworów, pałaców i zamków, które w drugiej połowie XIX w. znajdowały się w granicach ówczesnego Śląska. W tej pracy, której podmiotem jest Dolny Śląsk, zaprezentowano wszystkie siedziby odwzorowane przez zespół Dunckera znajdujące się na ziemiach historycznych Dolnego Śląska, a więc również tych, które w czasie powstawania Ländliche Wohnsitze…już do Śląska nie należały, a wchodziły w skład Brandenburgii, w tym miejscowości dawnego księstwa krośnieńskiego i dystryktu świebodzińskiego. Od strony wschodniej ujęto też miejscowości powiatów nyskiego, brzeskiego i namysłowskiego, które należą do województwa opolskiego, ale historycznie są dolnośląskimi, a od zachodniej dolnośląskie dobra leżące na lewym brzegu Nysy Łużyckiej, a więc w Niemczech. Ponadto w prezentowanym materiale znalazły się miejscowości województw dolnośląskiego i lubuskiego, które nigdy (historycznie) do Śląska nie należały, za Dunckera brandenburskie, które po 1945 „znalazły się w obecnych granicach Dolnego Śląska”, a w każdym razie dolnośląskich województw. W naszym opracowaniu przedstawiliśmy 202 widoki uporządkowane alfabetycznie według obecnych powiatów, umieszczając w nawiasie po niemieckiej nazwie miejscowości nazwę powiatu w okresie Dunckera, jeśli był inny. Dodatkowo dokładamy do tego wyjątkowego albumu tekę z dwunastoma reprodukcjami dzieł z albumu. Tytuł: Pałace i rezydencje Dolnego Śląska Seria: Skarby kultury i literatury polskiej Wydawca: Prowincjonalna Oficyna Wydawnicza Rok wydania: 2011 r. Oprawa: TWARDA PEŁNA SKÓRA ZE ZŁOCENIAMI, OBCIĘCIA KART ZŁOCONE Strony: 216 Wymiary: 34x24,5 cm ISBN: 978-83-931437-1-9 Numer egzemplarza: zafoliowany TEKA zawiera 12 reprodukcji o wymiarze zewn. planszy 30x23,5cm

Władysław Orkan (Franciszek Ksawery Smaciarz) to zapomniany już poeta, przenikliwy liryk i epik trudu egzystencji ludu podhalańskiego. To także krytyk literacki, recenzent i autor esejów poświęconych sztuce. To także społecznik i działacz regionalizmu polskiego – był współtwórcą i pierwszym prezesem Związku Podhalan. W naszym albumie ukazujemy Gorce, Tatry, Podhale – ukochane tereny Władysława Orkana, z którymi tak bardzo był związany. Piękno polskich gór możemy poznać poprzez zamieszczone tutaj obrazy olejne, m.in. Jana Nepomucena Głowackiego, Aleksandra Kotsisa, Wojciecha Gersona, Stanisława Witkiewicza, Włodzimierza Tetmajera, Stefana Filipkiewicza, Leona Wyczółkowskiego i innych czołowych polskich malarzy. Grafikę z widokami tego terenu reprezentują Bogusz Zygmunt Stęczyński, Józef Szalay, Władysław Skoczylas. Stroje różnych grup górali możemy poznać dzięki obrazom Józefa Pieniążka, który w swej tece „Podhale w obrazach” przedstawia także zabytki budownictwa, kultury, sztuki kościelnej oraz ludowej. Klimat przełomu wieków wspaniale oddają również fotografie Awita Szuberta. Książka w kapitalny sposób przybliża nam piękno Tatr i Podhala. Całość tradycyjnie została przygotowana w potrójnej wersji językowej. Jest to już ósma pozycja z serii wydawniczej: Skarby Kultury i Literatury Polskiej. Dodatkowo dokładamy do tego wyjątkowego albumu tekę z dwunastoma reprodukcjami dzieł z albumu. Tytuł: Pejzaże Władysława Orkana - Gorce, Tatry, Podhale Seria: Skarby kultury i literatury polskiej Wydawca: Prowincjonalna Oficyna Wydawnicza Rok wydania: 2010 r. Oprawa: TWARDA PEŁNA SKÓRA ZE ZŁOCENIAMI, OBCIĘCIA KART ZŁOCONE Strony: 216 Wymiary: 34x24,5 cm ISBN: 978-83-88383-49-6 Numer egzemplarza: 001007 TEKA zawiera 12 reprodukcji o wymiarze zewn. planszy 30x23,5cm

Pejzaże Władysława Reymonta, redakcja Tadeusz Skoczek. Album zawiera 182 reprodukcje, wśród nich wizerunki i rękopisy Władysława Reymonta, obrazy i grafiki przedstawiające Mazowsze (m. in. Józefa Chełmońskiego, Stanisława Czajkowskiego, Alfonsa Karpińskiego), ilustracje Apoloniusza Kędzierskiego do powieści Chłopi, fotografie Mazowsza i jego mieszkańców z 1918 roku, ukazujące ogrom zniszczeń po I wojnie światowej i ubóstwo ludności polskiej. Ilustracje pochodzą m.in. z Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie, Biblioteki Narodowej w Warszawie, Klasztoru Kanoników Regularnych Laterańskich w Krakowie, Klasztoru Paulinów na Skałce, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi. Format 240×330 mm, oprawa twarda, wersja językowa polska, angielska, niemiecka i rosyjska, s. 200.

Mamy zaszczyt przedstawić Państwu niezwykłe bibliofilskie, bogato ilustrowane wydanie książki "Polska epoki Jagiellonów". Jest to kolejna pozycja z ekskluzywnej serii wydawniczej Skarby kultury i literatury polskiej. Bardzo często chcemy wręczyć specjalny prezent, który będzie miał charakter indywidualny, niepowtarzalny. Takim prezentem może być kolekcjonerskie wydanie książki. Album może być także cenną nagrodą albo wspaniałą pamiątką. Do wydania publikacji użyte zostały najszlachetniejsze materiały drukarskie, jakie tylko są dostępne na rynku europejskim. Każdy egzemplarz jest numerowany.

 

Mamy zaszczyt przedstawić Państwu niezwykłe bibliofilskie, bogato ilustrowane wydanie książki "Polska epoki Piastów". Jest to kolejna pozycja z ekskluzywnej serii wydawniczej Skarby kultury i literatury polskiej. Bardzo często chcemy wręczyć specjalny prezent, który będzie miał charakter indywidualny, niepowtarzalny. Takim prezentem może być kolekcjonerskie wydanie książki. Album może być także cenną nagrodą albo wspaniałą pamiątką. Do wydania publikacji użyte zostały najszlachetniejsze materiały drukarskie, jakie tylko są dostępne na rynku europejskim. Każdy egzemplarz jest numerowany.

 

W historii Polski szczególne miejsce zajmuje XIX wiek. Państwa polskiego nie było wtedy na mapie Europy, w wyniku rozbiorów (1772–1795) jego ziemie zostały zagarnięte przez Rosję, Prusy i Austrię. Kilka pokoleń mieszkańców Rzeczypospolitej stało się obywatelami obcych państw, które często nastawione były wrogo do polskiej kultury. Przedstawiciele wszystkich stanów, szlachta, duchowieństwo, mieszczanie i ludność wiejska, dzielili wspólnie los poddanych wobec zaborców. Niektórzy nie godzili się na taki stan rzeczy, dochodziło do zbrojnych powstań, które kończyły się porażką. Wielu Polaków emigrowało z kraju, i z daleka, najczęściej z Paryża, próbowało wpływać na bieg wydarzeń politycznych. W każdym pokoleniu Polaków żyjącym w tamtych czasach byli ludzie marzący o tym, aby odrodziło się niepodległe państwo. W podzielonym kraju było to pragnienie, które jednoczyło ludzi wszystkich stanów. Polska przed rozbiorami była państwem bardzo zróżnicowanym. Zajmowała rozległy obszar Europy środkowowschodniej i była zamieszkiwana przez ludzi wielu narodów i religii. Dominującą część społeczeństwa stanowili Polacy zamieszkujący głównie zachodnią część kraju. Liczną grupę stanowili Litwini na północy, Rusini na wschodzie. Ponadto, zamieszkiwali Polskę m. in. Niemcy, Żydzi i Ormianie. (...) Zainteresowanie Polską powracało w Europie w XIX wieku raz po raz, kiedy gasły nieudane powstania i fale emigrantów kierowały się na Zachód. Salony polityczne i prasa z sympatią odnosiły się do narodu, który ponosił ofiary w walce. Polacy stawiani byli często za wzór ludzi ceniących wolność i prawo. Nic dziwnego, że w wielu XIX-wiecznych albumach o strojach światowych, publikowanych przez francuskie i niemieckie oficyny wydawnicze, strój mieszkańców Polski zajmował pierwszoplanowe miejsce. Podobał się zwłaszcza strój szlachecki z wyraźnym wpływem kultury orientalnej, jak na przykład kontusze z wyłogami, szerokie wzorzyste pasy, wielkie czapy z kitami i guzami. Przepych tkanin dopełniała egzotyczna dla obcokrajowca szabla u pasa szlachetnie urodzonego Polaka. W ślad za tym pojawiło się zainteresowanie przedstawicielami innych stanów społeczeństwa ziem polskich, a więc mieszczanami i ludnością wiejską. Co znamienne, za Polaków uważano wszystkich mieszkańców terenów w granicach dawnej Rzeczypospolitej. W publikacjach pokazujących ludność polską w tradycyjnych strojach obok etnicznych Polaków znajdujemy wizerunki Litwinów, Rusinów i Kozaków. W XIX wieku nie stosowano kategorii, jakimi kolejne pokolenia ludzi odgradzał od siebie nacjonalizm. Przedstawiając portrety Polaków artyści mieli na myśli obywateli wszystkich ziem od Dźwiny i Dniestru na wschodzie po Odrę na zachodzie. Od czasu kiedy powstawały dzieła niektórych zaprezentowanych autorów minęły niemal dwa wieki. Oglądając dzisiaj portrety ludzi z tamtych lat możemy przeżyć fascynującą przygodę spotkania z pięknem, które przemija i z pasją artystów, która pozostawia niezatarty ślad. Grzegorz Graff (fragment wstępu do książki) W albumie zamieściliśmy 187 obrazów, rysunków i litografii takich artystów jak: Jan Piotr Norblin, Michał Stachowicz, Jan Lewicki, Ksawery Prek, Kajetan Kielisiński, Wojciech Gerson i Walery Eliasz. Dodatkowo dokładamy do tego wyjątkowego albumu tekę z dwunastoma reprodukcjami dzieł z albumu. Tytuł: Portret Polaków XIX wiek Seria: Skarby kultury i literatury polskiej Wydawca: Prowincjonalna Oficyna Wydawnicza Rok wydania: 2011 r. Oprawa: TWARDA PEŁNA SKÓRA ZE ZŁOCENIAMI, OBCIĘCIA KART ZŁOCONE Strony: 216 Wymiary: 34x24,5 cm ISBN: 978-83-931437-2-6 Numer egzemplarza: zafoliowany TEKA zawiera 12 reprodukcji o wymiarze zewn. planszy 30x23,5cm

Album Skarby Biblioteki Jagiellońskiej zawiera 178 najcenniejszych obiektów zgromadzonych w Bibliotece Jagiellońskiej, wybranych przez jej pracowników. Prezentowany jest m.in. tzw. Papirus Sękowskiego, dokument pochodzący z 2 połowyI lub II w n.e., przywieziony przez profesora Józefa Sękowskiego z Egiptu. Z Włoch, z ok. 1200 roku pochodzi Dekret Gracjana, kodeks opatrzony glossą Bartłomieja z Brescii, będący wczesną kopią zaopatrzoną w wysokiej klasy iluminacje, uważany za jeden z najbardziej interesujących kodeksów prawniczych w Polsce. Przedstawione są także zbiory traktatów medycznych z XIV i XV wieku, oraz encyklopedia przyrodnicza z ilustracjami do poszczególnych haseł. Nicolaus Copernicus, De revolutionibus – to najcenniejszy i najsławniejszy autograf Biblioteki Jagiellońskiej, w którym przedstawiona została teoria heliocentrycznego układu wszechświata. Banderia Prutenorum – to rękopis zawierający podobizny chorągwi krzyżackich zdobytych pod Grunwaldem i Koronowem oraz Nakłem. Ewangelia św. Marka, z glossą m.in. Pseudo – Walafrida Strabona, Aristoteles, Opera, Biblia Latina to znane średniowieczne rekopisy. Dwa rękopisy polskiej pieśni religijnej – Bogurodzicy i Kodeksu Baltazara Bohema – to najbardziej znane perełki Biblioteki Jagiellońskiej. Poza tym Biblioteka przechowuje rękopisy: Franciszka Karpińskiego, Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Cypriana Kamila Norwida, Henryka Sienkiewicza, Władysława Reymonta, Czesława Miłosza, Wisławy Szymborskiej. Na zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej powinni się wszyscy uczyć historii druku. Są w przedmiotowej publikacji przedstawione próbne odbitki druków mogunckich Jana Gutenberga. Są to trzy światowe unikaty będące ponadto odbitkami korektowymi. Almanach Cracoviense ad annum 1474 – to pierwszy druk, jaki ukazał się na ziemiach polskich w niespełna 20 lat od wynalezienia druku przez Jana Gutenberga. Nie mogło zabraknąć statutów Kazimierza Wielkiego i najbardziej znanego druku świeckiego z XV wieku, Kroniki Świata z drzeworytami. To tylko niektóre przykłady z kilkudziesięciu druków i opraw książek, stanowiących dzieło sztuki, przedstawionych w publikacji Skarby Biblioteki Jagiellońskiej. Bardzo bogate są zbiory muzyczne. Począwszy od kodeksu pergaminowego z przełomu XI – XII wieku z południowej Francji lub północnych Włoch, poprzez traktaty muzyczno-teoretyczne, Mazurek Dąbrowskiego, po autografy Fryderyka Chopina, Stanisława Moniuszki, Ignacego Paderewskiego, Karola Szymanowskiego i Gioachimo Rossiniego. Bardzo bogato przedstawiony jest zbiór grafik z tymi najsłynniejszymi Albrechta Dürera i Rembrandta. Niezwykły jest Dziennik Żeglarski z opisem wyprawy polarnej Willema Barentsa w latach 1596 – 1597. Na szczególną uwagę zasługują zbiory kartograficzne. Przykładem jest jedna z najstarszych wersji rękopiśmiennych Geografii Klaudiusza Ptolomeusza, Cosmographia tegoż z mapami Nicolausa Germanusa, najstarsze mapy przedstawiające nasz kraj, atlasy. Wszystkie z pokazanych obiektów mają swoją niezwykłą historię, stanowią wielką wartość. Biblioteka Jagiellońska jest centralną biblioteką Uniwersytetu Jagiellońskiego, pełniącą również funkcje Narodowego Archiwum Książki i biblioteki publicznej. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej powstawały w wyniku procesu dydaktycznego prowadzonego od czasu fundacji uczelni w 1364 roku do dnia dzisiejszego. (...) Biblioteka Uniwersytetu Jagiellońskiego zwana Biblioteką Jagiellońską, a popularnie określana „Jagiellonką”, nazwę swą zaczerpnęła od macierzystego uniwersytetu dopiero w XIX wieku. Zanim powstała Biblioteka Jagiellońska upłynęło kilka wieków od momentu ufundowania Studium Generale przez Kazimierza Wielkiego. Pierwsze wzmianki o działalności Uniwersytetu w Krakowie pochodzą z notatek na rękopisach przechowywanych w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej. W dniu 21 grudnia 1367 roku na rękopisie (sygn. BJ 2032) nieznany ani z imienia ani z nazwiska student zanotował, że zakończył kopiować komentarz traktatu De regimine principum przypisywanego Arystotelesowi. Z notatki pozostawionej na tym rękopisie wynika, że Uniwersytet działał na krakowskim zamku. Na rękopisie o sygnaturze 5278 znajduje się zapiska studenta krakowskiego Alberta, dokonana w dniu 5 lutego 1369 roku. Kolejny rękopis poświadczający powstawanie w Krakowie dzieł służących nauce to kodeks BJ 813, zawierający traktaty medyczne. Przepisywanie części z nich, według zapiski, zostało zakończone 6 listopada 1368 roku w Krakowie przez Jana z Hesji. Jest to kodeks służący nauczaniu medycyny na ówczesnym wydziale medycznym krakowskiego Studium Generale. Rękopisy te powstały w środowisku studenckim w Krakowie. Wobec braku źródeł trwa dyskusja, gdzie w Krakowie był zlokalizowany Uniwersytet w tzw. okresie kazimierzowskim, tym bardziej brak wiadomości o istnieniu i lokalizacji pomieszczeń bibliotecznych. (...) Zbiory biblioteczne Akademii Krakowskiej, a później Uniwersytetu Jagiellońskiego, zwiedzali kolejni monarchowie, wybitni politycy i mężowie stanu. Swoje odwiedziny uwieczniali, pozostawiając autografy w tzw. księdze królewskiej, począwszy od Henryka Walezego. Królowa Anna Jagiellonka poza swoim autografem pozostawiła w darze dla biblioteki Kolegium Większego jedną z najpiękniej oprawnych książek w naszych zbiorach, a po kolejnej wizycie złoty naszyjnik dużej wartości. Skarby zgromadzone przez profesorów, studentów i bibliotekarzy w ciągu sześciu wieków stały się skarbami nie tylko Uniwersytetu Jagiellońskiego, Krakowa i Polski, lecz także, jak w przypadku autografów Mikołaja Kopernika i Fryderyka Chopina, świadectwami światowego dziedzictwa kulturowego. Wśród skarbów Biblioteki Jagiellońskiej znajdują się obecnie autografy wielu luminarzy, w tym polskich najwybitniejszych przedstawicieli literatury i nauki, między innymi Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego, a także wspaniale oprawne i ilustrowane starodruki, niezwykle cenne i unikatowe, bardzo skromnie wyglądające druki z warsztatu Jana Gutenberga, grafiki autorstwa Albrechta Dürera, Rembrandta oraz przepiękne miniatury średniowiecznych mistrzów. Do połowy XVII wieku trwał nieprzerwany rozwój bibliotek Akademii Krakowskiej. Zarazy nawiedzające Kraków na początku lat 50. tego wieku, okupacja szwedzka w latach 1655–1656 doprowadziły do załamania poziomu nauczania, a także poziomu dbania o biblioteki. W 1777 roku utworzono jedną bibliotekę, scalając księgozbiory rozproszone w kolegiach i bursach. Na gmach biblioteczny przeznaczono Collegium Maius i tak pozostało do 1940 roku. W międzyczasie Biblioteka Jagiellońska pod kierunkiem kolejnych dyrektorów – Jerzego Samuela Bandtkiego, Józefa Muczkowskiego i Karola Estreichera – nabrała w okresie zaborów miana bibliotheca patria, kiedy to w ramach autonomii galicyjskiej była ośrodkiem nie tylko naukowym (w jej murach powstała wszak wspaniała bibliografia polska), ale także niepodległościowym. (...) W latach 1932–1939 zbudowano nowoczesny, jak na ówczesne czasy, nowy gmach biblioteki według projektu S. Krzyżanowskiego, który rozbudowano w latach 1995–2001 według projektu R. Loeglera. Obecnie Biblioteka Jagiellońska to centrum sieci bibliotecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, którą tworzą oprócz biblioteki głównej 44 biblioteki instytutowe. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej to obecnie 6 441 202 woluminów i jednostek. Od piętnastu lat trwa proces komputerowego opracowywania zbiorów i udostępniania katalogów on line. W 2008 roku w rejestrze przybytków Biblioteki Jagiellońskiej odnotowano wpływ 134 111. jednostek i woluminów. Prof. Zdzisław Pietrzyk Dyrektor Biblioteki Jagiellońskiej Biblioteka Jagiellońska Skarby Biblioteki Jagiellońskiej Dodatkowo dokładamy do tego wyjątkowego albumu tekę z dwunastoma reprodukcjami dzieł z albumu. Tytuł: Skarby Biblioteki Jagiellońskiej Seria: Skarby kultury i literatury polskiej Wydawca: Prowincjonalna Oficyna Wydawnicza Rok wydania: 2009 r. Oprawa: TWARDA PEŁNA SKÓRA ZE ZŁOCENIAMI, OBCIĘCIA KART ZŁOCONE Strony: 216 Wymiary: 34x24,5 cm ISBN: 978-83-88383-46-5 Numer egzemplarza: zafoliowany TEKA zawiera 12 reprodukcji o wymiarze zewn. planszy 30x23,5cm

Mamy zaszczyt przedstawić Państwu niezwykłe bibliofilskie wydanie książki Stanisław Wyspiański. Dzieła Malarskie. Album może być oryginalnym prezentem dla Państwa, osób najbliższych bądź współpracowników. Może być także cenną nagrodą. Do wydania publikacji użyte zostały najszlachetniejsze materiały drukarskie, jakie tylko są dostępne na rynku europejskim. Każdy egzemplarz jest numerowany, ma charakter wybitnie kolekcjonerski. 82 lata temu w 1925 roku nakładem Instytutu Wydawniczego „Bibljoteka Polska” ukazała się publikacja Stanisław Wyspiański. Dzieła Malarskie. Tekst napisali Stanisław Przybyszewski i Tadeusz Żuk-Skarszewski. Wydaliśmy reprodukcję tego dzieła - dzieła niezwykłego, bo dotyczącego szczególnego egzemplarza, należącego do Jana Gawrońskiego, ofiarowanego Benito Mussoliniemu, a następnie gen. Władysławowi Andersowi. Obecnie książka ta znajduje się w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej. Dzieje tej książki opisał profesor Franciszek Ziejka. Książka jest podzielona na trzy części. W pierwszej opisowej Stanisława Wyspiańskiego wspominają Stanisław Przybyszewski i Tadeusz Żuk – Skarszewski. W drugiej części Stanisław Świerz skatalogował wszystkie mu znane dzieła malarskie Stanisława Wyspiańskiego. 554 dzieła zestawił w porządku chronologicznym. Trzecia część książki zawiera 86 tablic zawierających reprodukcje najciekawszych dzieł Stanisława Wyspiańskiego. Wiele z nich można oglądać tylko w tej książce, nie zachowały się do naszych czasów, a wydrukowane reprodukcje dostarczają niezapomnianych wrażeń artystycznych. Publikacja została przygotowana we współpracy z Biblioteką Jagiellońską. Dodatkowo dokładamy do tego wyjątkowego albumu tekę z dwunastoma reprodukcjami dzieł Wyspiańskiego. Tytuł: Stanisław Wyspiański. Dzieła Malarskie Seria: Skarby kultury i literatury polskiej Wydawca: Prowincjonalna Oficyna Wydawnicza Rok wydania org.: 1925, reprint 2009 r. Oprawa: TWARDA PEŁNA SKÓRA ZE ZŁOCENIAMI, OBCIĘCIA KART ZŁOCONE Strony: 131 s. tekst 45 s. reprodukcji Wymiary: 34x24,5 cm ISBN: 978-83-88745-00-3 Numer egzemplarza: 2169 TEKA zawiera 12 reprodukcji o wymiarze zewn. planszy 30x23,5cm

W 2014 roku Uniwersytet Jagielloński obchodził wielki jubileusz 650-lecia swego powstania. Przygotowaliśmy niezwykłą publikację z przedmową JM Rektora UJ prof. dr hab. med. Wojciecha Nowaka. Album zredagowali i opatrzyli wstępem: prof. Zdzisław Pietrzyk, Dyrektor Biblioteki Jagiellońskiej i Krzysztof Stopka, Dyrektor Muzeum UJ. Zaprezentowaliśmy w nim ponad 250 reprodukcji rozpoczynając od dokumentów fundacyjnych z XIV wieku, poprzez ilustracje wszystkich siedmiu wieków Uniwersytetu, kończąc na współczesnych wydarzeniach z życia tej szacownej Instytucji.

Mamy zaszczyt przedstawić Państwu niezwykłe bibliofilskie wydanie książki Warszawa i okolice. Album widoków. Jest to trzecia pozycja z ekskluzywnej serii wydawniczej Skarby kultury i literatury polskiej.

Mamy zaszczyt przedstawić Państwu niezwykłe bibliofilskie wydanie książki Warszawa i okolice XVI-XX wiek. Album widoków. Jest to kolejna pozycja z ekskluzywnej serii wydawniczej Skarby kultury i literatury polskiej. Książka stanowi kontynuację albumu "Warszawa i Okolice" z 2009 roku. Bardzo często chcemy wręczyć specjalny prezent, który będzie miał charakter indywidualny, niepowtarzalny. Takim prezentem może być kolekcjonerskie wydanie książki. Album o Warszawie może być oryginalnym prezentem dla Państwa, osób najbliższych, współpracowników, kontrahentów. Może być także cenną nagrodą, czy nostalgiczną pamiątką ze stolicy Polski. Do wydania publikacji użyte zostały najszlachetniejsze materiały drukarskie, jakie tylko są dostępne na rynku europejskim. Każdy egzemplarz jest numerowany.

(...) W naszym albumie przedstawiamy widoki najważniejszych miejsc Wielkopolski. Najstarszy z prezentowanych pochodzi z 1509 roku. „Widok katedry gnieźnieńskiej” zamieszczony został w antyfonarzu Klemensa z Piotrkowa, który przechowywany był w Bibliotece Kapitulnej w Gnieźnie (obecnie Muzeum Archidiecezjalne w Gnieźnie). Autor tej miniatury nie jest znany. Najstarszy z kolei zachowany do naszych czasów widok Poznania pochodzi ze słynnego monumentalnego dzieła „Civitates orbis terrarum” Georga Brauna, Franza Hogenberga przedstawiającego widoki miast świata. Widok z 1618 roku przedstawia panoramę Poznania jako renesansowego miasta otoczonego murem obronnym. Słynny śląski wedutysta Friedrich Bernhard Werner (1690-1776) rysował także miasta Wielkopolski; w albumie przedstawiamy panoramy Cieszkowa i Paradyża jego autorstwa. Najstarsze miasto Polski z pierwszej połowy XIX wieku prezentujemy w ujęciu Carla Stuckarta, jest to panorama Kalisza od północy. Duże zasługi w odwzorowaniu Poznania miał Julius von Minutoli (1804 - 1860). Urodzony w Berlinie, syn pruskiego generała, od 1832 do 1847 roku przebywał w Poznaniu pełniąc tam m.in. funkcję dyrektora policji. Wtedy to w 1845 roku wykrył spisek Polaków, dokonując licznych aresztowań i prawdopodobnie zapobiegł wybuchowi powstania. Będąc jednak wszechstronnie utalentowanym – skomponował operę, wykonał około 100 rysunków przedstawiających widoki i zabytki Poznania, oraz kilku miast Wielkopolski. Wykonywane piórkiem i tuszem rysunki do dziś stanowią cenne źródło ukazujące miejsca jakie już nie istnieją, bądź zostały zmienione. W latach 1842-1843 ukazała się publikacja Edwarda Raczyńskiego „Wspomnienia Wielkopolski to jest województw poznańskiego, kaliskiego i gnieźnieńskiego.” Hrabia Edward Raczyński był od 1841 roku posłem na sejm prowincjonalny w Poznaniu. Będąc zwolennikiem współpracy z Prusami dążył jednocześnie do zachowania języka polskiego. Edward Raczyński znany jest przede wszystkim jako fundator Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu. „Wspomnienia Wielkopolski” uważane są za pionierskie w literaturze krajoznawczej. Zawierają ponad 40 rysunków z różnych ważnych miejsc trzech województw Wielkopolski. Tu przedstawiamy większość z nich wg egz. Albumu przechowywanego w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. (...) Najsłynniejszym polskim wedutystą XIX wieku był bez wątpienia Napoleon Orda. (...) Co roku latem przemierzał setki kilometrów by utrwalić dla potomnych miejsca jego zdaniem ważne dla historii i kultury polskiej. Odwiedzał głównie Kresy Wschodnie (...) ale także Wielkopolskę, Galicję i Królestwo Polskie. Owocem tej peregrynacji były tysiące rysunków, z których 260 jako litografie ukazało się w albumie podzielonych na osiem serii pod tytułem „Album Widoków Historycznych Polski poświęcony Rodakom rysowany z natury przez Napoleona Ordę(…)”. Seria V to „Album widoków przedstawiających miejsca historyczne Księstwa Poznańskiego i Prus Zachodnich” wydany w Warszawie w 1880 roku. Litografie w tym albumie zostały wykonane w słynnej pracowni litograficznej Maksymiliana Fajansa w Warszawie. Przedstawiamy w naszym albumie rysunki miejscowości położonych w Księstwie Poznańskim, zgodnie z oryginałem przechowywanym w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. Album widoków Wielkopolski nie byłby pełny, gdyby zabrakło w nim fotografii Leonarda Durczykiewicza. Ten urodzony w Czempiniu wszechstronnie utalentowany fotograf, handlowiec, cukiernik, muzyk i przedsiębiorca znany jest ze swego wielkiego dzieła „Dwory Polskie w Wielkiem Księstwie Poznańskiem”, którego był autorem i wydawcą. Zamieścił w nim 238 fotografii pałaców i dworów Wielkopolski, dbając o to, aby każdy region (powiat) był odpowiednio reprezentowany. Przedstawiamy wszystkie te fotografie wg albumu ze zbiorów Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie. W naszym albumie prezentujemy ponad 360 obiektów (380 reprodukcji), część z nich znikła bezpowrotnie z krajobrazu Wielkopolski, niektóre niszczeją, ale wiele zostało odrestaurowanych i obecnie cieszą właścicieli, okolicznych mieszkańców i turystów. Niniejszy album pokazuje jak piękną krainą była i jest Wielkopolska, a znając zaradność jej mieszkańców pozostaje wierzyć, że będzie jeszcze piękniejsza. Dodatkowo dokładamy do tego wyjątkowego albumu tekę z dwunastoma reprodukcjami dzieł z albumu. Tytuł: Wielkopolska – Album widoków Seria: Skarby kultury i literatury polskiej Wydawca: Prowincjonalna Oficyna Wydawnicza Rok wydania: 2012 r. Oprawa: TWARDA PEŁNA SKÓRA ZE ZŁOCENIAMI, OBCIĘCIA KART ZŁOCONE Strony: 264 Wymiary: 34x24,5 cm ISBN: 978-83-931437-8-8 Numer egzemplarza: zafoliowany TEKA zawiera 12 reprodukcji o wymiarze zewn. planszy 30x23,5cm